Grudzień 2014

MAŁGORZATA LAZAREK

Urodziłam się 7 kwietnia w czasach, kiedy nie było jeszcze komputerów, a ludzie porozumiewali się za pomocą słów, czasami pisali listy na papierze lub okazjonalnie dzwonili do siebie za pomocą czarnych lub szarych telefonów. Czytywali książki i gazety, a dzieci lubiły rysować.

Rysowałam ciągle, czymkolwiek i na czymkolwiek się dało. Na obudowie nowego telewizora wyskrobałam szpikulcem kwiatki − mnie się bardzo podobały, moim rodzicom zdecydowanie nie. Potem w szkole wykonywałam karykatury nauczycieli, dzięki temu byłam bardzo lubiana przez kolegów, przez nauczycieli mniej.

Naturalnym był wybór liceum plastycznego, a potem Akademii Sztuk Pięknych. Spędziłam tam cudowne lata.

Dzisiaj rysuję, maluję, wykonuję rysunki satyryczne i ilustracje, nie zamykam się w jednej formie wypowiedzi plastycznej. Rysunki o tematyce satyrycznej to gimnastyka dla umysłu, a malarstwo to wolność i wyobraźnia. „Satyra to lekarstwo na melancholię”, pomaga zneutralizować negatywne emocje i dlatego zajmuję się rysunkiem satyrycznym. Maluję obrazy olejne i akrylowe, ich motywem są ludzie i zwierzęta, czasem  maluję pejzaże. Nie mogę żyć bez malarstwa.

Lubię uczestniczyć w konkursach plastycznych, to forma sprawdzenia się. Otrzymałam wiele nagród w Polsce i za granicą, m.in. Grand Prix Satyrykonu, jestem też dwunastokrotną laureatką Międzynarodowej Wystawy Satyrykon, zdobyłam „srebrną pałkę” w konkursie organizowanym przez  Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie, drugie miejsce w konkursie „Warszawa w karykaturze”, w konkursie o teatrze, o Fryderyku Chopinie, o alkoholu i w innych konkursach. Za rysunek otrzymałam nagrodę główną na Biennale Rysunku Studenckiego, mój obraz był OBRAZEM ROKU 2009, rok później inny otrzymał wyróżnienie w konkursie ZPAP, jeszcze drugie miejsce w konkursie na ilustracje do poezji Zbigniewa Herberta.

Jestem dumna z tych nagród i wyróżnień, ale pełna pokory, bo ciągle szukam, zmagam się i wątpię.

Strona autorska